حال و روزِ زبان فارسی در افغانستان

به کارگاه «خیاطی سوزن‌طلایی» می‌رفتند ولی نه برای خیاطی، بلکه به‌خاطر ادبیات و آشنایی بیشتر با شعر و داستان. تمام وسایل خیاطی هم بود که اگر طالبان خبر شوند دختران پشت چرخ خیاطی بنشینند و آقایان در اتاق دیگری باشند. یکی از زن‌ها می‌گوید: آن‌ زمان با وجود این‌که پوشش کاملی داشتیم اجازه نداشتیم با کتاب و کاغذ و قلم راهی جایی شویم که بر دانش‌ ما افزوده شود و کاری یاد بگیریم، الا آن کاری که آزاد بود؛ خیاطی.